ارباب به دادم نرسی، می میرم...

 دلم 

 گرفته...

 دلِ من،

 از

 عالم 

 و

 آدم 

 گرفته...

 کدوم

 گناهم

 من و از تو 

 و

 تو رو ازم 

 گرفته...

 بعضی

 مداحی ها را

 فقط

 باید

 با بعضی صداها

 شنید...

 حتی

 اگر

 اشتباهی 

 باشد...

 +حسین منی و انا من حسین

 عبدالرضا هلالی

حنّاق...

 کسی 

 که

 حرف هایش

 را

 حتی

 به خدایش

 نمی تواند 

 بزند،

 حنّاق

 گرفته است

 حتما...

الله اکبر و الله اکبر...

امروز

 صدای اذان 

 دلم را پاره پاره می کند...

 موذن کاروان

 اربا اربا شده

 و

 در خیمه ها

 ولوله ای بر پا...

 شبیه ترین به رسول

 جان بابا

 کجا می روی...

قدیمی ترین رفیقم ح س ی ن ...

 گویند:

 عشق آنچه که در دل داری،

 در تو پدیدار می شود...

 من

 اگر به تو مانند شوم...

 الله اکبر

 الله اکبر

 الله اکبر

 .

 .

 .

 چگونه

 می شود

 ذره ای شبیه تو شد...

 تو ای که

 شمر را

 روی سینه ات

 شفاعت می کردی،

 اگر می خواست...

 اگر می خواست...

 اگر می خواست...

 ح س ی ن جان

 این چه عشقی ست

 که

 حتی ذرّه ای

 مرا شبیه یارانت هم نکرد...

 خدا کند

 که هوس نباشد.‌‌.‌.

خیر است می دانم... خیریست کثیر...

 خواب دیدم

  در دریا بودم

  دریای پر موج

 دریای متلاطم...

 باد های پشت سر هم،

 خوف ناک بود وصف حالم...

 ترسیده بودم...

 دلبسته ی دریا بودم

 ولی

 ترسیده بودم...

 کشتی آمد...

 حالا،

 سوار بر کشتی بودم...

 کشتی که یک پهلویش،

 شکسته بود...

 مرا برد

 برد

 از میان موج هایی

 که

 پی در پی می آمدند،

 برد

 و

 به ساحل رساند...

 چه آرامش عجیبی داشت

 رسیدنم به ساحل...

 بلند شدم...

 دوباره خوابیدم...

 باز همین خواب را دیدم...

 با این تفاوت که این بار

 با همان کشتی،

 دوستانم را

 نجات می دادم...

 +خواب دیدم می روی

 تعبیر آمد میرسی

شاه سلام علیک.. آقا سلام علیک... مولا سلام علیک...

باز هم

 سال نو آمده

 و

 ح س ی ن ؛

 دعوتمان کرده است

 بر سفره اش...

 باز هم

 محرم آمده است

 بهاری که خزان میکند

 عالم را

 در فراقِ ح س ی ن...

 نه!

 نه!

 باز هم

 آماده است

 خزانی که بهار میکند،

 دل های مرده ی ما را...

 شاید هم

 زمستانی

 که سرد می کند

 آتشِ دوزخِ تابستانِ سوزانِ گناه آدمیان را...

 می شود

 تابستانی باشد

 که

 آفتابش ذوب می کند

 دل هایِ یخ بسته و زمستانی ما را

 در عشق ح س ی ن...

 مهم نیست چه فصلی ست...

 مهم 

 این است

 که

 ح س ی ن 

 آمده است

 تا

 بخرد ما را برای خودش

 برای خدا...

 باز هم 

 به رسم هر سال

 کشتی نجاتش را

 در این بحر روان ساخته

 تا

 جا مانده های سال های قبل را 

 برساند به ساحل کرب و بلا...

 امسال را غنیمت بدان

 نه برای اینکه

 سال بعد کشتی نباشد

 نه...

 

 برای آن

 که

 شاید سال بعد

 تویی نباشی

 که

 سوار بر کشتی اش شوی 

 و

 به ساحل برسی...

 + دعاگویتان هستم

 در این شب های رحمت دعایمان کنید...

 + آجرک الله یا بقیه الله...

فاتحه خوان های عالم کجایید؟!

 همیشه

 باید

 و

 باید

 و

 باید...

 رویِ 

 این کره خاکی

 یک نفر باشد

 که

 از نگاهت،

 صدایت

 و حتی راه رفتنت،

 بفهمد 

 در دلِ لعنتیت

 چه می گذرد...

 و

 تمام هستی اش را

 بکار گیرد

 تا حالت را

 عوض کند...

 اگر

 چنین کسی را نداری،

 خودت را

 مرده فرض کن...

اینم یه مدلشه...

خودکشی 

 یعنی

 کسانی را

 تا سر حد مرگ دوست داشته باشی

 و

 دوست داشتن آن ها

 یک دوست داشتنِ معمولی باشد...

گریه نمیکنه، قدم میزنه...

 من

 شده امروز 

حُنّاق بگیرم از بغض

 نمیزارم این اشکای لعنتی

 جلو هیچ کس بریزه...

 شدم

 همون آدم مغرور قبلی

 که

 درد هاش رو فقط خدا می دونست و خودش...

سرم را به دیوار کدام بیت العتیق بکوبم؟!

 این که

 نمی فهمد،

 یک درد است...

 این که

 توضیح می دهی و باز نمیفهمد،

 دردی عظیم تر...

 بعضی ها را

 انگار،

 تا مستقیم نگویی...

 الله اکبر...

جز بهار؛ همه را دارم...

 خدایا!!!!

 چرا این شهریور نمی بارد...

 هوای خزان زده زندگی ام...

 کمی هم زمستان میخواهم...

 زمستان ی به پاکی برف...

 به سوز و سرمایی؛

 که

 می کُشد،

 هر آنکه را

 بی عشق زنده است...

ایهام دارم کمی...

 از قولِ من

 به تمام عشّاقِ عالم

 بگویید؛

 گاهی

 یا باید نرسی

 یا دیر تر برسی...

 گاهی 

 رسیدن ها

 از مزه می اندازد

 عشق را...

 +دلتنگ کربلا و بیچاره ی ح س ی ن یم...

 + آقای من مثل همیشه مددی

 

جزیره ای به نام گم شدگان...

 دوست دارم

 فرار کنم

 به یک جای جهان 

 که

 هیچ کس مرا نشناسد...

 که 

 هیچ کس، هیچ نپرسد...

 و 

 شروع کنم

 از صفر...

 از لحظه تولد...

 باید 

 کوبید

 و

 ساخت

 و

 دوباره ادامه داد...

تقلای بیهوده...

 این که

 غذام بشه روزی یک وعده به زور‌‌‌...

 این که

 رنگم بشه زرد مایل به کبودی...

 این که

 دو دست لباس رو هی بشورم و بپوشم...

 این که

 به ظاهرم هیچ توجهی ندارم...

 این که

 به سکوت تمایل بیشتری داشته باشم...

 این که

 آدم گریز شدم...

 این که

 صبرم دیگه صبر ایوب نیست...

 این که

 به احساس پوچی برسم...

 این که 

 صدام بلند تر از ادبم بشه...

 تنها

 و

 تنها

 و

 تنها

 نوید این رو میده

 که

 آرزوهام تباه شد..

 که

 دوباره برگشتم به دورانی که هیچ هیجانی ندارم...

 که

راست میگن علائم افسردگی احساس میشه...

مغز استخوان های روحم می سوزد...

 این که

 بغض کنی...

 مدام قورتش بدهی‌...

 مدام بخواهد از گوشه چشمانت بریزد‌

 و

 نگذاری...

 

 این که

 انقدر نفهمد دردت چیست

 که

 بغض هایت نیش شود،

 نیش هایت کلمه

 و

 تا زبان تلخت را ببیند،

 شاکی شود...

 این ها

 نشانه های خوبی

 نیستند...

 خدا بخیر کند...

جغرافیای زندگی ام به کوه و دره رسید...

 روز هایِ خوبی نیست...

 فراز و نشیب هایی

 که

 فکرش را هم

 نمی کردم...

 تازه دارم

 فرو رفتگی ها

 و

 بر جستگی های زمین را

 درک میکنم...

بدون تعارف....

 اگر 

 لحظه ای

 نویسنده وقیح روزنامه قانون

 جلوی دستانم بود،

 گردنش را 

 می شکستم...

 عیبی ندارد

خودتان را خالی کنید

 روزی

 نوبت به

 اهالی شام

 می رسد...

 خاک عالم

 بر سر

 خودتان و اربابتان و ارباب اربابتان

 باهم...

 نمک نشناس های نان به نرخ روز خور...

+از گفتن پاره ای از حرف ها

 علت رد شدن خانواده معذوریم..‌

 ولی

 تو خود بخوان حدیث مفصل از این مجمل...

بنده باید ناچار باشد جز تو نداشتن را...

 توکل

 آن وقت

 فضیلت است

 که

 با اختیار باشد...

 در توکل هایم

 جبری پنهان

 می بینم؛

 که 

 اگر نبود،

 ابلیس 

 می شدم...

حی علی العزا فی ماتم الحسین...

 با 

 تمام عشقی

 که

 به عید غدیر دارم

 ولی

 بدجور

 دلتنگ محرمم....

 ح س ی ن جان

 بیا و این دل شکسته را بخر...

 +خدایا

 چرا این بغض کم نمیشه...

 چرا این گریه ها بند نمیاد؟!!!! 

کاش دل می سپردم به دریا...

 گاهی

 غم هایی

 ته دلت هست؛

 که

 به هیچ کس

 نمیتوان گفت،

 الا خدا...