قرن ها از پی هم می گذرند...

 بیست و چهار سال پیش،

 پنج شب پیش،

 متولد شدم....

 شاید

خداوند انتظار دیگری از من داشت...

 نمی دانم

 این یک چهارم قرن از عمرم چرا انقدر زود گذشت....

 فقط 

 می دانم 

 برای یک چهارم دیگر،

 باید

 از نو بسازم....

 باید

 پرواز کنم...

 باید

 شهید شوم....

 شهید...

بازگشت

پنجره را باز می کنم...

 زل می زنم به خودنویسی ها...

 کودکِ بی پناهِ من،

 

 چه غباری نشسته بر سر و رویت...

 چقدر دل تنگت شده ام...

 چقدر دل تنگ نوشتنم...

 آمده ام تا دوباره در آغوش بکشمت؛ دل بندم...

 برایم،

 با همان حالِ معصومانه ی کودکی ات،

 دعا کن....

                                                                                                        بسم الله الرحمن الرحیم