خودنویسی ها

از پنجره به بیرون نگاه می کنم
 گویا
 روی بال هواپیما نشسته ام
 چراغی چشمک می زند ...
 چراغ چشمک زنی
 که
 روزنه امید است
 در این ظلمت آسمان شب...
 با خودم فکر می کنم
 روی بال نشسته باشم
 و
 امیدم به چراغ چشمک زنی باشد
 که
 نشان پرواز است
 چه فایده ؟؟!!
 حال آن که در این سن،
 باید بال می داشتم
 و
 امیدم به نور اعمالی بود
 که
 راه را روشن می کرد...
 برای خویشتن خویشم
 برای جهان
 برای شیعه های آن سوی مرز ها....
 اگر امروز شهید بودم
 چراغ چشمک زن
 هواپیمای انقلاب بودم
 یک نسل سومی از جنس نور....