وای
وای
وای
از دست من
و
قضاوت های عجولانم...
کاش تا صبح منتظر مونده بودم...
کاش زنگ زده بودم پرسیده بودم فلانی
علت رفتارت چی بود...
مسائل پایین
همش سوء تفاهم بوده...
+آقایی بنده خدا
چقد سر صبحی نگرانم شد
تو شوک مونده بود با کی بحثم شده...
+حل شد همسری
ببخش شما رو هم نگران کردم
هر جوری میخوام
به خودم بگم
بابا تو اشتباه کردی
همچین قصدی نداشته
تو زود قضاوت میکنی
تو...
همون لحظه
یه شاهدی از غیب می رسه...
فقط و فقط
یه احمق می تونه
وقتی مبینه
یه نفر،
خیلی راحت
به بقیه دروغ میگه؛
به اون دروغ نخواهد گفت...
+وای بر منه احمق...
بدبختیِ آدما،
از اون جایی شروع میشه
که
به ماهیت هم پی میبرن...
که
با هم زندگی می کنن و شناخت پیدا میکنن...
اون وقته که براشون سخت میشه،
محبت کردن...
آدما
تا وقتی کسی بهشون بدی نکرده
به همه چیز و همه کس محبت میکنن
اما
وقتی،
کسی،
زخمی شون میکنه،
انتظار نداشته باشید
مثه قبل باشن...
گاهی
بهتره درک کنیم آدمای اطرافمونو....
شاید
اگه روح ما اون زخم رو برداشته باشه،
خیلی بدتر رفتار کنیم...
منتظرم،
بهار بیایی
و
سبز شویم....
+الهی زودتر دوباره کنار هم باشیم...
پارسال
تو همچین روزی
و
تقریبا همین ساعت بود
که
آقای همسر از کرمان رسیده بودن
و
باهم قرار داشتیم...
رفتیم محضر
برگه آزمایش خون گرفتیم...
رفتیم حلقه دیدیم...
مثل فردایی
آزمایش دادیم،
کلاس رفتیم
و
نتیجه آرمایش رو گرفتیم
و
با یه جعبه شیرینی رفتیم خونه...
شب،
مراسم نشون آوردنشون بود
و
زن عمو زن عمو گفتن های موشوی نازنین زن عمو...
تصمیم یک دفعه ای برای مراسم عقد
که
۱۲ شب قطعی شد
و
هفت بهمن
قشنگ ترین روز زندگی من هم اومد...
از ۶ صبح بیرون بودیم
تقریبا موقع اذان خطبه مون رو خوندن
و
من و او شدیم
ما...
چه شب قشنگی بود،
شب جشن عقدمون...
و
بعد اون ده روز مشهد..
و
حالا
امام مهربانم
دوباره تو همون زمان ما رو مشهد دعوت کرده...
تا در کنار امام مهربانی ها باشیم سالگرد اون روز و شب ها رو...
تا صد باره ببوسم سنگ فرش های صحن انقلاب رو برای داشتن تو...
+الهی صد هزار بار شکرت برای این روزها
+آخدا من تو رو خیلی خیلی عاشقم
+نائب الزیاره هستم.
