خودنویسی ها

 در راه کربلا؛

 از آن جا که قسمتی از راه من علمدار گروه بودم؛

 احساس مسئولیتی داشتم در حد جام جهانی :))

 روز آخر من و دوستم؛

 داشتیم برای بچه ها دنبال گلاب به روتون می گشتیم؛

 منم که عاشق عربی حرف زدن

 (حالا دوستم اصالتا نجفی بود و کامل عربی محلی اونجا رو حرف می زنه)

 نمی ذاشتم اون حرف بزنه برا تقویت زبانم خودم حرف می زدم...

 جلو یکی از موکبا با اعتماد بنفس رفتم جلو و پرسیدم :

 " أینَ مَفارق لنِّساء؟ " 

 بهم نشون دادن ولی با خنده ...

 هی ما دنبال یه جای مناسب گشتیم و هی من می پرسیدم:

  " أینَ مَفارق لنِّساء؟ " 

 آخرین جایی که رفتیم از یه بچه حدودا 10 ساله پرسیدم که اونم با خنده جوابمو داد....

 من رفتم و با غرور برا دوستم و پزشک گروهمون در حال تعریف کردن بودم که؛

 دیدم پخشن رو زمین...

 هی پزشک گروه می گفت از دست تو این عربی حرف زدنت...

 ما در حیرت هی می گم چی شده؟؟؟

 در حال ترکیدن میگن:

 مفارق چیه؟؟؟ باید می گفتی مرافق...

  +هیچی دیگه من اصلا به روی خودم نیاوردم اصلا و محو شدم ...

 ^ــــــــــ^