بی نگاهت... بی نگاهت مرده بودم بارها

 بعد تو دارد؛ مدینه غربتی بی حد و مرز

                                          خانه های شهر ... درها... کوچه ها... دیوار ها

 +سیده تکتم حسینی

به چشم دیدم که باران گرفته بود؛ ای دل...

....

 +یک پست سکوت...

 +هفتم شهید حتم لو یادش بخیر

اخلاصم آرزوست...

 هیچ وقت،

 یادم نمی رود...

 چشم های پر التماسِ آن پسرک 

 در آن موکب که

 با فارسی دست و پا شکسته می گفت:

 غذای ما را قابل نمی دونید؟؟

 

 +روز آخر ورودی کربلا...

 یادش بخیر...

لبیک یا علی ع...

 بعضی روز ها؛

 بد جور هوایی می شوم...

 هوای جهاد به سرم می زند...

 هوای کربلا...

 هوای مبارزه...

 هوای خطر...

 

 من از این روز های راکد خسته ام...

 +به یاد موکب امام رضا ع ...

کرب و بلا...

 این وحدت خلق و خالق و مخلوق است

                                         لا حول و لا قوه الّا بالعشق...

 +شاعر: نمی دونم کیه

آیکن

میهمان سفره ی مادر هستم!

 دعا کنیم امشب حاجت روا بیرون بیاییم از این روضه...

 +به یادتون هستم و دعاگو

برکتی رفت از دنیا...

 این روز ها،

 بیشتر استغفار کنید...

 مادری که هر روز سجاده اش را

 برای عاقبت بخیری من و تو پهن می کرد،

 رخت سفر بست و رفت...

 +امام زمان نازنینم مولا جان چگونه تسلی دهم دلتان را آقا؟؟؟

از این پیامک های دل گیر...

 میگفت:

 این روز ها؛

 بیشتر بگو ،

               یا علی...

 آخر این روز ها کسی به علی سلام نمی کند...

 +وای مادرم

 +وای مولای مظلومم علی ع

آروز...

 باز هم

 کوچه،

 دَر، 

 میخ،

 دیوار،

 ردّ خون...

 آه...

 کی می شود که جان دهم میان روضه ها؟؟؟

 

یه آرزو مونده تو سینه اللّهم ارزقنا مدینه

 دلم می خواست،

 امشب

 در بین الحرمین،

 شاید هم مسجد خاکی سهله،

 مثل آن روز،

 روضه مادر بخوانیم

 و 

 گریه کنیم...

 دلم می خواست

 مثل کربلا شیون کنم میان روضه

 و 

 نترسم از هیچ کس...

 دلم می خواهد مثلِ آن روز ها سینه بزنم،

 نه 

 مثل دیشب....

بی لیاقتی هم حدی دارد...

 بد بخت؛

 من م...

 همه رفته اند هیئت

 و

 من نشسته ام از درد می نویسم

 و 

 از ناچاری فیلم میبینم...

 

 +بیچاره من

 بد بخت من

از همین پشت شیشه ها بوسیدمش...

 ضریحت را نشانم میدهند بی بی جان

 شبستان هایت را

 صحن و سرایت را

 و

 من چشمانم به یاد قبر پنهان مادر؛

 خیس می شود...

امشب مدینه داغ دار است...

 دلم برای هیئت لک زده...

 دلم دیشب اذن دخول فاطمیه گرفت؛

 ولی امشب تنم نای رفتن به هیئت نداشت...

 شهادت مادر باشد و هیئت نباشی؛

 درد دارد...

 غم دارد...

 

 +کاش امشب من هم هیئت بودم :(

 +کاش دهه دوم را شلمچه باشم...

 +میرید هیئت من رو هم دعا کنید...

نوحه ی مادر

 باید

 صدای روضه های مادر سید احسان رو می شنیدید

 تا

 محشر به پا کند در دلتان،

 این صدا:

 بُنَیَّ بُنَیَّ قَتَلوکَ ضَبَحوکَ وَ مِن الماء مَنَعوکَ

بوسیدن ماه

دست هاشون رو که می بوسیدم؛

 انگار،

 به ضریح کربلا بوسه می زدم....

 عجیب بوی خدا داشت،

 مادرِ آقا سید احسان...

 از این دست ها،

 جز تربیت مدافع حرم بر نمی آمد...

کوچه به کوچه مرا کشاند...

 +امروز پا شدم،

  برم استقبال شهدا...

  گفتن تازه رفتن...

 

 +رفتم دم سپاه،

  به سربازه میگم:

  شهدا رو کجا بردن؟؟

  میگه: گنبد.

  میگم: چی میگین؟؟

  امشب دانشگاه خودمون مراسم داریم براش...

  میگه:

  نمی دونم پس...

 +به بچه ها میگم:

  بیاین بریم پیش شهید دانشگاه منابع...

 +میریم زیارت ش

  فضاسازی شون، پاسگاه زید بود...

  دلم ریخت...

  دلم جنوب خواست...

 +راه میفتیم سمت خروجی دانشگاه،

  سمت میدون شهرداری...

  دو تا از سربازای گروه مارش رو می بینم،

  می پرسم:

  شهید رو کجا بردن؟؟؟

  میگن:

  دانشگاه فرهنگیان، رو به روی فلسفی...

 

 +میریم فرهنگیان...

  یه خانوم میاد کف دستمون گلاب میریزه...

  میگم:

  ببخشید شهید کجاست؟؟؟

  میگه:

  همین الان بردنش...

 +میرم پیش مسئول تفحص میگم:

  شهیدا رو کجا بردن؟؟

  میگه:

  روستای سیدمیران

  ولی نرین خواهرم

  مناسب نیست...

  خلاصه نذاشت بریم...

 +می ریم دانشگاه خودمون که یه رابط پیدا کنیم که بدونیم شهید کجاست...

  یه نیم ساعتی کنار شهید خودمون میشینیم؛

  مداحی می ذاره دوستم:

  من اومدم به کربلا   بشم کبوتر حرم

  منم به آرزوم رسیدم

  من اومدم به کربلا   به اذن زهرا مادرم

  منم به آرزوم رسیدم

 دیگه چی می خوام از خدا    وقتی شدم حاجت روا

 ما رو طلبیده ح س ی ن        برا حرم کربلا

 سلام کرب و بلا...

  یاد ورودی کربلا افتادم و زمزمه همین مداحی

  دلم ریخت...

  دلم  کربلا خوست...

 +نیم ساعت دیگه میرم مراسم شون 

  خدا می دونه چی برامون در نظر گرفتن...

  خلاصه که:

            حلقه ای بر گردنم افکنده دوست

                                               می کشد هر جا که خاطر خواه اوست

سال های عمر من

 زندگی ما،

 از اول هم، دو فصل داشت:

 محرّم

 فاطمیه...

 باقی همه فرجه روز های امتحان است...

ردِّ خون

 حسابم را جدا کن از حساب دیگران ساقی

                                           دو جام از آنچه خود گه گاه می نوشی محبت کن

 

 +شاعر:حسین زحمتکش

 +باز هم بویش بر مشامم رسید

 بوی چادر خاکی...

 +امشب باید دستمال اشکم رو دربیارم

 بعد کربلا؛ انتظار فاطمیه رو می کشید...

سیدی محبوب

همزمان با من؛

 یه حاج آقا با یه دختر و پسر کوچولو جلو اومدن....

 پدر بزرگ گفت:

 بفرمایید. اینم سید احسان. دوست باباتون...

 دختر و پسر کوچولو تو اون بارون؛

 دوون دوون می رفتن و گلای مزار شهدای دیگه رو میاوردن

 و

 به عمو احسانشون هدیه می دادن...

 +خیلی زیبا بود...

مرا تلخ کن ای قند ترین هجر زمان...

امروز را یادت هست؟

 این ساعت ها؛

 در یکی از موکب های بین راه؛

 داشتم در آغوش دوست لجبازم می لرزیدم...

 چند ساعت بعد راه می افتم...

 رشته ای بر گردنم افکنده دوست می کشد

                                          هرجا که خاطرخواه اوست...

 +کاش میشد زمان مرا میبلعید مثل همان نهنگ...

 +من دلم سخت آشوب است...

 + آنقدر بد می لرزیدم که انگار روحم داشت از بدنم خارج میشد...