و ما ادراک جا ماندن...

 و 

 من

 هنوز 

 روحم،

 لا به لای

 زمین های ترک خورده شلمچه،

 خاک بر خود می ریزد،

 بلکه بخریدش...

                                گوش کنید(کلیک)

 +چشم انتظار دعوت نامه

صدایش تسلی دل است...

 اینجا

 آسمان

 آن طور می بارد

 که

 پنداشته ام،

چشم های من است....

 +دل تن گی

بعضی ها نوش دارو هستند برای آدم...

 دلم

 که 

 می گیرد؛

 مهم نیست 

 درد های من چقدر هستند...

 مهم این است

 تو

 چقدر 

 درمانی...

از ما به صد اشاره...

 زن ها

 با هر شکستن،

 بیشتر در خود فرو می روند...

 مراقب سکوت های شان باشید...

ایست!! هوشیار زندگی کنید...

 "بیست و چهار اسفند هزار و سیصد و نود و چهار"

 و

 من 

 هنوز

 باورم نمی شود

 از نود و سه گذشته ام...

 هنوز 

 قبول نکرده ام 

 که

 یک سال از زندگی ام گذشت

 و

 من

 کجا بودم 

 و بیشتر 

 چه می کردم 

 که هنوز

 در اسفند نود و سه باقی مانده ام؟؟؟!!!! 

انگار 

 یک سال 

 نوار زندگی مرا نگه داشتند 

 و

 تازه از خواب برخواسته ام...

 خیلی عجیب تر اینکه 

 نه از دل شاد بودم

 نه از دل غمگین...

 خدایا دست های مرا بگیر

 و

 قلبمان را روی دامان خودت وصله کن...

 الهی 

 بیداااااااااااارمان کن

 یک نود و پنج روشن را برایمان رقم بزن...

همه شهر بگریند که از چاه کمترند...

 از 

 امشب،

 زیاد بگویید،

 "السلام علیک یا امیر المومنین"

 در مدینه 

 دیگر کسی 

 جواب سلام علی ع را نمی دهد...

 +وای مادرم...

محل کاری که آنتن نداشته باشد، بی ادب است...

وقت هایی هست

 که

 نمی دانی با دل تنگی ات،

 چه کنی...

 همان وقت هایی

 که

 دلت میخواهد 

 مشترک مورد نظر در دسترس باشد...

از هر چه که دم زدیم، آن ها دیدند...

از پنجره به بیرون نگاه می کنم
 گویا
 روی بال هواپیما نشسته ام
 چراغی چشمک می زند ...
 چراغ چشمک زنی
 که
 روزنه امید است
 در این ظلمت آسمان شب...
 با خودم فکر می کنم
 روی بال نشسته باشم
 و
 امیدم به چراغ چشمک زنی باشد
 که
 نشان پرواز است
 چه فایده ؟؟!!
 حال آن که در این سن،
 باید بال می داشتم
 و
 امیدم به نور اعمالی بود
 که
 راه را روشن می کرد...
 برای خویشتن خویشم
 برای جهان
 برای شیعه های آن سوی مرز ها....
 اگر امروز شهید بودم
 چراغ چشمک زن
 هواپیمای انقلاب بودم
 یک نسل سومی از جنس نور....

خط خطی های آسمانی

 تنهایی سکوت می آورد
 سکوت؛

 نوشتن
 نوشتن تفکر می آورد
 تفکر؛ 

 رشد
 و
 رشد بلوغ می آورد...
 و
 بالغ شدن
 آن زمان به آسمان می رساندت
 که
 مسیر را قربه الی الله طی کنی
 و
 برای خدا فکر کنه
 و
 به خدایی ها...

تلخ و شیرین...

 شاید

 معنی 

زندگی بالا و پایین داره ی بزرگترا رو 

 حالا درک میکنم...

 مثلا

 یه ساعتایی که مثه عسل شیرینن 

 و

 یه لحظه هایی که تلخ...

 زندگی 

 بالا و پایین زیاد داره

 فقط باید ساخت...

پاک باخته خراب کار می شود...

 در یکی از شب های خدا

 بعد هیئت

 به همراه همسر جان

 برای تهیه بلیط

 روانه فرودگاه گشتندی...

 به در فرودگاه رسیدندی...

 هر چه به اطراف نگاه کردندی؛

 در بازرسی خواهران 

 هیچ کس را نیافتندندی...

 کیف را بر ریل گردون گزاشتندندی

 اما

 ریل راه نیفتندندی...

 ناگاه دکمه قرمز روی دستگاه ریل گردون را دیدندی

 و

 جرقه ای در ذهنمان زدندی...

 دست را به سمت دکمه بردندی

 و

 آن را زدندی...

 یکهو صدای مهیبی در محیط پیچیدندی 

 و

 بعد آن برادران پلیس گفتندی

 عه عه 

 خانوما دستگاهو کلا خاموش کرد:///

 به سمت من دویدندی

 و آقای شوهر از پشت شیشه ها در حال خندیدن بودندی

 ما هم به روی خود نیاوردندیم 

 و

 فرموده بودندیم:

 وقتی کسی نبود چکار میکردیم؟؟؟

 نیم ساعت منتظر ماندندیم تا دستگاه به کار افتادندی 

 و ما مشغول به امور شدندیم....

 حواستان باشد به هر دکمه ای دست نزنید...

 نقطه

 پایان

+زن است دیگر

 در اوج دلتنگی از طنز های زندگی اش را می نویسد.

 تکرار میکنم

 زن بودن سخت است...

این من نی م که نیم من در تو جا مانده...

 زن بودن سخت است

 درست وقتی 

 میخواهی

 بگویی 

 حتی این یک هفته را

 تاب نداری...

 وقتی

 میخواهی

 فریاد بزنی

 گریه کنی

 بی تابی کنی

 اما

 لبخند میزنی 

 و

 می گویی 

 می گذرد به امید خدا...

 زن بودن سخت است

 حتی 

 حالا که می دانی 

 در کنار مهربان مادرش هست 

 نه سوریه

 نه یمن 

 نه...

...

 یک فکر 

 مثه موریانه

 مرا از درون تهی می کند...

 غروب فردا

 که

 دیگر پیشت نیستم....

کاش میشد، نشدنی ها را برای نفسی دید...

گاهی

 دلم میخواهد

 رو راست از خودم بپرسم

 اگر مرد بودم،

 الان کجای عالم بودم؟؟؟

 کاش

 جوابم،

 سوریه باشد

 یا عراق

 یا لبنان 

 یا هر جایی که پای مبارزه در میان بود

 علیه باطل...

 

 

از برای متمم ها...

 دلم

 برای مهربان مادرم

 برای دوستانم

 برای کوچه پس کوچه های شهرم 

 برای پاتوق های همیشگی ام

 برای سرسبزی شمال 

 تنگ شده ....

 دلم 

 ثانیه می شمارد 

 برای

 اردی بهشت....

اسفند 89. شلمچه

گاهی وقت ها

 بعضی راه ها

 مسیر زندگی ات را

 جوری زیر و رو می کنند

 که

 سال ها بعد 

 هر چقدر به گذشته نگاه کنی

 باورت نمی شود 

 اینجای داستانی...

 +داستان های زندگی تان خدایی