کوچه به کوچه مرا کشاند...

 +امروز پا شدم،

  برم استقبال شهدا...

  گفتن تازه رفتن...

 

 +رفتم دم سپاه،

  به سربازه میگم:

  شهدا رو کجا بردن؟؟

  میگه: گنبد.

  میگم: چی میگین؟؟

  امشب دانشگاه خودمون مراسم داریم براش...

  میگه:

  نمی دونم پس...

 +به بچه ها میگم:

  بیاین بریم پیش شهید دانشگاه منابع...

 +میریم زیارت ش

  فضاسازی شون، پاسگاه زید بود...

  دلم ریخت...

  دلم جنوب خواست...

 +راه میفتیم سمت خروجی دانشگاه،

  سمت میدون شهرداری...

  دو تا از سربازای گروه مارش رو می بینم،

  می پرسم:

  شهید رو کجا بردن؟؟؟

  میگن:

  دانشگاه فرهنگیان، رو به روی فلسفی...

 

 +میریم فرهنگیان...

  یه خانوم میاد کف دستمون گلاب میریزه...

  میگم:

  ببخشید شهید کجاست؟؟؟

  میگه:

  همین الان بردنش...

 +میرم پیش مسئول تفحص میگم:

  شهیدا رو کجا بردن؟؟

  میگه:

  روستای سیدمیران

  ولی نرین خواهرم

  مناسب نیست...

  خلاصه نذاشت بریم...

 +می ریم دانشگاه خودمون که یه رابط پیدا کنیم که بدونیم شهید کجاست...

  یه نیم ساعتی کنار شهید خودمون میشینیم؛

  مداحی می ذاره دوستم:

  من اومدم به کربلا   بشم کبوتر حرم

  منم به آرزوم رسیدم

  من اومدم به کربلا   به اذن زهرا مادرم

  منم به آرزوم رسیدم

 دیگه چی می خوام از خدا    وقتی شدم حاجت روا

 ما رو طلبیده ح س ی ن        برا حرم کربلا

 سلام کرب و بلا...

  یاد ورودی کربلا افتادم و زمزمه همین مداحی

  دلم ریخت...

  دلم  کربلا خوست...

 +نیم ساعت دیگه میرم مراسم شون 

  خدا می دونه چی برامون در نظر گرفتن...

  خلاصه که:

            حلقه ای بر گردنم افکنده دوست

                                               می کشد هر جا که خاطر خواه اوست

سال های عمر من

 زندگی ما،

 از اول هم، دو فصل داشت:

 محرّم

 فاطمیه...

 باقی همه فرجه روز های امتحان است...

ردِّ خون

 حسابم را جدا کن از حساب دیگران ساقی

                                           دو جام از آنچه خود گه گاه می نوشی محبت کن

 

 +شاعر:حسین زحمتکش

 +باز هم بویش بر مشامم رسید

 بوی چادر خاکی...

 +امشب باید دستمال اشکم رو دربیارم

 بعد کربلا؛ انتظار فاطمیه رو می کشید...

سیدی محبوب

همزمان با من؛

 یه حاج آقا با یه دختر و پسر کوچولو جلو اومدن....

 پدر بزرگ گفت:

 بفرمایید. اینم سید احسان. دوست باباتون...

 دختر و پسر کوچولو تو اون بارون؛

 دوون دوون می رفتن و گلای مزار شهدای دیگه رو میاوردن

 و

 به عمو احسانشون هدیه می دادن...

 +خیلی زیبا بود...

دلم برای دلی می تپد که دل تنگ است...

حالا که تا جمعه یک روز مانده است؛

 حالم این است...

 وای به حال فردایی که

 غروب جمعه است...

علمدارِ گروه

 در راه کربلا؛

 از آن جا که قسمتی از راه من علمدار گروه بودم؛

 احساس مسئولیتی داشتم در حد جام جهانی :))

 روز آخر من و دوستم؛

 داشتیم برای بچه ها دنبال گلاب به روتون می گشتیم؛

 منم که عاشق عربی حرف زدن

 (حالا دوستم اصالتا نجفی بود و کامل عربی محلی اونجا رو حرف می زنه)

 نمی ذاشتم اون حرف بزنه برا تقویت زبانم خودم حرف می زدم...

 جلو یکی از موکبا با اعتماد بنفس رفتم جلو و پرسیدم :

 " أینَ مَفارق لنِّساء؟ " 

 بهم نشون دادن ولی با خنده ...

 هی ما دنبال یه جای مناسب گشتیم و هی من می پرسیدم:

  " أینَ مَفارق لنِّساء؟ " 

 

 آخرین جایی که رفتیم از یه بچه حدودا 10 ساله پرسیدم که اونم با خنده جوابمو داد....

 من رفتم و با غرور برا دوستم و پزشک گروهمون در حال تعریف کردن بودم که؛

 دیدم پخشن رو زمین...

 هی پزشک گروه می گفت از دست تو این عربی حرف زدنت...

 ما در حیرت هی می گم چی شده؟؟؟

 در حال ترکیدن میگن:

 مفارق چیه؟؟؟ باید می گفتی مرافق...

 

  +هیچی دیگه من اصلا به روی خودم نیاوردم اصلا و محو شدم ...

 ^ــــــــــ^

آجیل کربلا

 تو کربلا؛

 همونطور که در جریان هستید؛

 حرم حضرت عباس ع من گم شدم...

 در حال جزع و فزع بودم که چطور برم حسینیه؟؟؟

 من اشک ریزان به خادم حرم می گفتم گم شدم 

 اون بنده خدا هم می خندید و می گفت نترس (به فارسی می گفتاااااااااا)

 دیگه دیدن من هیچ جوره از اشکام کم نمیشه؛

 به یکی از خادما گفت منو برسونه...

 حالا اینا هی می پرسن کدوم هتل بودی؟؟ (هتل رو به فارسی میگفتن)

 من با گریه می گفتم فَندق صفّار...

 هی اون می گفت هتل و من می گفتم فَندق...

 بنده خدا داشت از خنده می مرد...

 من رسیدم حسینیه فهمیدم چه سوتی دادم...

 هتل به عربی فُندق میشه بعد من با اصرار می گفتم فَندق...

 +ضایعم خودتونید

 فَندقم خیلی دوست دارم

 من خیلیم عربی بلدم

 ^ــــــــــــ^

ای خوش به حالِ آن که گدای مکرر است...

 انگار

 تازه دارم می فهمم کجا بودم...

 انگار 

 تازه کسی داره بیدارم می کنه...

 انگار

یه چیزی رو یه جایی جا گذاشتم...

 +من تابلو های کیلومتر شمار کربلا را می میرم حتی...

 +بگیرید دست گدا رو   گدای انگشت نما رو...

ما قلب مان شکست حرم را بیاورید..

 از دیشب

 تا حالا؛

 دارم چشم های او را مرور می کنم

 روز آخر

 در بین الحرمین...

 اشک هایش را...

 نگاه پر التماسَ ش را....

 مطمئنم به این زودی ها می طلبندش...

 

+کاش جای نگاه پر مهر؛ نگاهی پر التماس کرده بودمت ارباب...

 می شود مرا هم با چشم های پر التماس او بخری؟؟؟

گرچه باور نمی کنم امّا...

 این روزها،

 چیزی در من کم است...

 چیزی به وسعت یک دل خوشی...

 به وسعت یک عطر...

 چیزی شبیه مشبک های آهنی...

 این روزها

 در زندگی ام کم است 

                          عمود های کربلا...

 

یک بار دگر خانه ات آباد بگو: سیب

 می خواهم بگویم سیب؛

  شنیده می شود:

     ح س ی ن

 +ادرکنی که سخت محتاجم

 +چرا دست از سرم بر نمی دارد این ...

خاطره ناشدنی

 اصلا بیابان که می شنوم ؛

 تَر می شوم...

 بیابان...

 بیــــــــــــــــــــــــــــــــابان....

 نجف تا کربـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــلا...

 بیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا      بان...

 ...

که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم

 ح س ی ن جان!

 به راه بادیه رفتن، به از نشستن باطل

                                         وگر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم

 بیا به صلح من امروز در کنار من امشب

                                         که دیده خواب نکردست از انتظار تو دوشم

 +شاعر: سعدی      

                              

ممتد

 ارباب!

 دریا عمیق است ولی پیش چشم من

                                     

                                     مثل نگاه ساده ی تو بی کرانه نیست...

 +شاعر محمود اکرامی فر

لبخند پر رنگ

دل تنگی را میان خنده هق هق زدن سخت است!

 تو بهتر می دانی اش ارباب!

 +آخر مرا کی می بری حرم ح س ی ن؟

 +می کشی مرا ح س ی ن

واجب

اینجا روحی به هوا محتاج است

 و

 تنی به بکاء...

 +ادرکنی

پای دلم را بشکن

 گاهی به سمت روضه و گاهی سوی گناه

                                             این پای بی ثبات بدردم نمی خورد ح س ی ن

و من قطره قطره اشک می ریزم

 حضرت ارباب؛

 من می ترسم...

 جا زده ام...

 نکند از تو دورم کند...

 مولا من جز توسل هیچ ندارم...

 +یا مولا مددی

 +از 3 بهمن می ترسم

أنا مجنون

  روی قبرم بنویسید:

 

 دیوانه ای از قفس پرید...

 +دیوونه ی کربلاتم یا ح س ی ن

بی تاب

 ح س ی ن جان

 این خاطرات

 عمود به عمود مرا پیر می کند...

 +این موقع ما هنوز کربلا نرسیده بودیم

  شب جمعه راه کربلا

   التهاب

  یادش بخیر..