سال های عمر من

 زندگی ما،

 از اول هم، دو فصل داشت:

 محرّم

 فاطمیه...

 باقی همه فرجه روز های امتحان است...

ردِّ خون

 حسابم را جدا کن از حساب دیگران ساقی

                                           دو جام از آنچه خود گه گاه می نوشی محبت کن

 

 +شاعر:حسین زحمتکش

 +باز هم بویش بر مشامم رسید

 بوی چادر خاکی...

 +امشب باید دستمال اشکم رو دربیارم

 بعد کربلا؛ انتظار فاطمیه رو می کشید...

سیدی محبوب

همزمان با من؛

 یه حاج آقا با یه دختر و پسر کوچولو جلو اومدن....

 پدر بزرگ گفت:

 بفرمایید. اینم سید احسان. دوست باباتون...

 دختر و پسر کوچولو تو اون بارون؛

 دوون دوون می رفتن و گلای مزار شهدای دیگه رو میاوردن

 و

 به عمو احسانشون هدیه می دادن...

 +خیلی زیبا بود...

آیکن

پاک باخته در

 صف نماز جماعت در شبستان حرم امام زاده...

 +گلزار شهدا و زیر نم نم بارون خیلی دعاتون کردم...

 +الهی عاقبت بخیر و شهید و حاجت روا شید...

 +برای شهر های کویری دعا کنید بارون بیاد...

مرا تلخ کن ای قند ترین هجر زمان...

امروز را یادت هست؟

 این ساعت ها؛

 در یکی از موکب های بین راه؛

 داشتم در آغوش دوست لجبازم می لرزیدم...

 چند ساعت بعد راه می افتم...

 رشته ای بر گردنم افکنده دوست می کشد

                                          هرجا که خاطرخواه اوست...

 +کاش میشد زمان مرا میبلعید مثل همان نهنگ...

 +من دلم سخت آشوب است...

 + آنقدر بد می لرزیدم که انگار روحم داشت از بدنم خارج میشد...

دلم برای دلی می تپد که دل تنگ است...

حالا که تا جمعه یک روز مانده است؛

 حالم این است...

 وای به حال فردایی که

 غروب جمعه است...

پر از رمز؛ پر از بغض

 امشب

 که

 جمعه نیست

 چرا من هوایی ام؟؟

 در بین قتلگاه و حرم؛

 کربلایی ام...

 عیب از تو نیست 

 اگر ندانی مرا

 که من؛

 دیدم به چشم؛

 اربعین؛

 راز خدایی ام...

علمدارِ گروه

 در راه کربلا؛

 از آن جا که قسمتی از راه من علمدار گروه بودم؛

 احساس مسئولیتی داشتم در حد جام جهانی :))

 روز آخر من و دوستم؛

 داشتیم برای بچه ها دنبال گلاب به روتون می گشتیم؛

 منم که عاشق عربی حرف زدن

 (حالا دوستم اصالتا نجفی بود و کامل عربی محلی اونجا رو حرف می زنه)

 نمی ذاشتم اون حرف بزنه برا تقویت زبانم خودم حرف می زدم...

 جلو یکی از موکبا با اعتماد بنفس رفتم جلو و پرسیدم :

 " أینَ مَفارق لنِّساء؟ " 

 بهم نشون دادن ولی با خنده ...

 هی ما دنبال یه جای مناسب گشتیم و هی من می پرسیدم:

  " أینَ مَفارق لنِّساء؟ " 

 

 آخرین جایی که رفتیم از یه بچه حدودا 10 ساله پرسیدم که اونم با خنده جوابمو داد....

 من رفتم و با غرور برا دوستم و پزشک گروهمون در حال تعریف کردن بودم که؛

 دیدم پخشن رو زمین...

 هی پزشک گروه می گفت از دست تو این عربی حرف زدنت...

 ما در حیرت هی می گم چی شده؟؟؟

 در حال ترکیدن میگن:

 مفارق چیه؟؟؟ باید می گفتی مرافق...

 

  +هیچی دیگه من اصلا به روی خودم نیاوردم اصلا و محو شدم ...

 ^ــــــــــ^

آجیل کربلا

 تو کربلا؛

 همونطور که در جریان هستید؛

 حرم حضرت عباس ع من گم شدم...

 در حال جزع و فزع بودم که چطور برم حسینیه؟؟؟

 من اشک ریزان به خادم حرم می گفتم گم شدم 

 اون بنده خدا هم می خندید و می گفت نترس (به فارسی می گفتاااااااااا)

 دیگه دیدن من هیچ جوره از اشکام کم نمیشه؛

 به یکی از خادما گفت منو برسونه...

 حالا اینا هی می پرسن کدوم هتل بودی؟؟ (هتل رو به فارسی میگفتن)

 من با گریه می گفتم فَندق صفّار...

 هی اون می گفت هتل و من می گفتم فَندق...

 بنده خدا داشت از خنده می مرد...

 من رسیدم حسینیه فهمیدم چه سوتی دادم...

 هتل به عربی فُندق میشه بعد من با اصرار می گفتم فَندق...

 +ضایعم خودتونید

 فَندقم خیلی دوست دارم

 من خیلیم عربی بلدم

 ^ــــــــــــ^

ای خوش به حالِ آن که گدای مکرر است...

 انگار

 تازه دارم می فهمم کجا بودم...

 انگار 

 تازه کسی داره بیدارم می کنه...

 انگار

یه چیزی رو یه جایی جا گذاشتم...

 +من تابلو های کیلومتر شمار کربلا را می میرم حتی...

 +بگیرید دست گدا رو   گدای انگشت نما رو...

ما قلب مان شکست حرم را بیاورید..

 از دیشب

 تا حالا؛

 دارم چشم های او را مرور می کنم

 روز آخر

 در بین الحرمین...

 اشک هایش را...

 نگاه پر التماسَ ش را....

 مطمئنم به این زودی ها می طلبندش...

 

+کاش جای نگاه پر مهر؛ نگاهی پر التماس کرده بودمت ارباب...

 می شود مرا هم با چشم های پر التماس او بخری؟؟؟

گرچه باور نمی کنم امّا...

 این روزها،

 چیزی در من کم است...

 چیزی به وسعت یک دل خوشی...

 به وسعت یک عطر...

 چیزی شبیه مشبک های آهنی...

 این روزها

 در زندگی ام کم است 

                          عمود های کربلا...

 

یک بار دگر خانه ات آباد بگو: سیب

 می خواهم بگویم سیب؛

  شنیده می شود:

     ح س ی ن

 +ادرکنی که سخت محتاجم

 +چرا دست از سرم بر نمی دارد این ...

خاطره ناشدنی

 اصلا بیابان که می شنوم ؛

 تَر می شوم...

 بیابان...

 بیــــــــــــــــــــــــــــــــابان....

 نجف تا کربـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــلا...

 بیــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــا      بان...

 ...

که من قرار ندارم که دیده از تو بپوشم

 ح س ی ن جان!

 به راه بادیه رفتن، به از نشستن باطل

                                         وگر مراد نیابم به قدر وسع بکوشم

 بیا به صلح من امروز در کنار من امشب

                                         که دیده خواب نکردست از انتظار تو دوشم

 +شاعر: سعدی      

                              

ممتد

 ارباب!

 دریا عمیق است ولی پیش چشم من

                                     

                                     مثل نگاه ساده ی تو بی کرانه نیست...

 +شاعر محمود اکرامی فر

لبخند پر رنگ

دل تنگی را میان خنده هق هق زدن سخت است!

 تو بهتر می دانی اش ارباب!

 +آخر مرا کی می بری حرم ح س ی ن؟

 +می کشی مرا ح س ی ن

واجب

اینجا روحی به هوا محتاج است

 و

 تنی به بکاء...

 +ادرکنی

پای دلم را بشکن

 گاهی به سمت روضه و گاهی سوی گناه

                                             این پای بی ثبات بدردم نمی خورد ح س ی ن

و من قطره قطره اشک می ریزم

 حضرت ارباب؛

 من می ترسم...

 جا زده ام...

 نکند از تو دورم کند...

 مولا من جز توسل هیچ ندارم...

 +یا مولا مددی

 +از 3 بهمن می ترسم